Deze pagina is automatisch vertaald.
Archibald Robert Kerr "Archie" Mackenzie was de Britse minister voor economische en sociale zaken in de Economische en Sociale Raad (ECOSOC) van de Verenigde Naties, van 1973 tot 1975. Het was een kritiek moment na de eerste olieschok, toen de OPEC-landen hadden toegezien op een enorme prijsstijging. Mackenzie speelde een sleutelrol bij het beïnvloeden van de uitkomst van de zevende speciale zitting van de Algemene Vergadering van de VN in New York in 1975, door te helpen het denken van de westerse landen te verleggen naar de zorgen van de ontwikkelingslanden.
De ontwikkelingslanden waren evenzeer door de stijging van de olieprijzen getroffen als het Westen. Tijdens de eerste voorbereidende vergadering drong hij erop aan dat de VN "de filosofische brug van de verandering" zou oversteken en niet alleen de westerse belangen zou beschermen. Het was een zin die ieders aandacht trok en naderhand vaak werd geciteerd, hoewel hij bescheiden bleef om de eer ervoor op te eisen. Het droeg bij aan een bijzonder vruchtbare zitting door de VN opnieuw bewust te maken van de zorgen van de ontwikkelingslanden.
Mackenzie's interventie was het hoogtepunt van een levenslange diplomatieke carrière. Hij werd in 1915 in Glasgow geboren als zoon van een bankier. Aan de Universiteit van Glasgow werd hij de beste in morele filosofie, in een klas van 100, en behaalde een eerste plaats in mentale filosofie. Hij las Moderne Grootheden aan het Queen's College in Oxford, waar hij aansluiting vond bij de Oxford Group, voorloper van Moral Re-Armament (nu herdoopt tot Initiatives of Change), waarmee zijn moeder eerder in Glasgow in aanraking was gekomen.
Hij kreeg een tweejarig postdoctoraal Commonwealth Fellowship om te studeren aan de Universiteit van Chicago en vervolgens in 1940 aan Harvard. Mackenzie's gekozen onderwerp was "de ethische implicaties van democratie met speciale verwijzing naar morele herbewapening". Hij bleef zijn leven lang gecommitteerd aan deze waarden en nam regelmatig deel aan de internationale conferenties in Caux, Zwitserland.
Na de oorlog was Mackenzie bij de oprichting van de VN, als hoofd van het Britse bureau voor persvoorlichting, en hij zou de laatste overlevende zijn die aanwezig was bij de ondertekening van het eerste VN-handvest in San Francisco in 1945. Er volgden benoemingen op Cyprus als voorlichter, 1954 tot 1957, en in Parijs, waar hij betrokken was bij de oprichting van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling). In Parijs ontmoette hij Ruth Hutchison, een van de vier dochters van een zakenman uit Glasgow, en zij trouwden in 1963.
Begin jaren zestig was hij commercieel adviseur in Rangoon, waar hij aankwam ten tijde van de militaire staatsgreep. In zijn laatste maanden volgde hij de recente gebeurtenissen in Birma op de voet. Mackenzie werd benoemd tot consul-generaal van Groot-Brittannië in Zagreb, Joegoslavië, 1965-1969, waar hij in 1966 de slachtoffers en families moest bijstaan van de vliegramp in Ljubljana waarbij 96 Britse toeristen omkwamen. In 1968 ontving hij de CBE en werd hij benoemd tot ambassadeur in Tunesië, 1970-1973.
Hij bleef een trouwe dienaar van de Kroon en van de God van zijn Presbyteriaanse geloof. Toen hij in 1975 met pensioen ging, verhuisden hij en zijn vrouw Ruth naar een huisje in Rowardennan aan Loch Lomond. Twee jaar later werd hij door voormalig premier Edward Heath uitgenodigd om zijn assistent te zijn bij het rapport van de Brandt Commissie over Noord-Zuid vraagstukken. Hij maakte deel uit van het vijfkoppige team dat de uiteindelijke tekst schreef. Het zou misschien nooit zijn verschenen als hij niet verder was gegaan dan zijn opdracht en was opgetreden als een persoonlijke verzoener tussen twee belangrijke commissarissen die met elkaar overhoop lagen. Uiteindelijk werd het Brandt-rapport een groot publicitair succes.
Zijn boeiende memoires werden in 2002 gepubliceerd onder de titel "Faith in Diplomacy".
Mike Smith. Uit een overlijdensbericht dat voor het eerst verscheen in The Scotsman, 17 april 2012.
