Boeken en woorden

Ik ben altijd dol geweest op boeken en lezen, al sinds ik me kan herinneren. Als onze ouders een paar uurtjes rust wilden, brachten ze mijn broer en mij naar de plaatselijke bibliotheek voor een paar uurtjes. Andere dieren hebben duidelijk elementen van taal, sociale organisatie en misschien zelfs wat wij cultuur zouden kunnen noemen. Maar voor zover wij weten, zijn wij het enige dier dat schrijft en dus een manier heeft gevonden om opgebouwde kennis en ervaring door tijd en ruimte door te geven in de vorm van boeken.

De Martin Bodmer Foundation in Genève, waar ik vele jaren heb gewoond, is een heiligdom voor het boek. Een absolute must voor boekenliefhebbers als je ooit in de buurt van Genève bent. Je kunt er enkele van de oudste geschriften zien, op kleitabletten, uit Mesopotamië - je zou een vrachtwagen nodig hebben om één exemplaar van Tolstoj's Oorlog en Vrede te verplaatsen! Dus na het schrift is de volgende grote doorbraak de uitvinding van papier, als een medium om op te schrijven. Goed gemaakt papier kan duizend jaar meegaan. We weten dat het dat kan, omdat het dat al gedaan heeft. En dan de uitvinding van de boekdrukkunst, deze eenvoudige maar verbazingwekkende manier van massaproductie en vermenigvuldiging die het werk van de middeleeuwse monnik-kopieerders ver te boven ging.

Jarenlang werkte ik als boekuitgever, een vroedvrouw voor boeken. Nu ik met pensioen ben, als liefhebber van boeken, knip ik ze in stukken (met een klein verontschuldigend woord!) om ze een nieuw digitaal leven te geven op het web, op For A New World. Ik knip ze in losse pagina's en haal ze door mijn eenvoudige scan, controleer of alle pagina's goed gescand zijn, in de juiste volgorde, met een acceptabele kwaliteit, en ze gaan in .pdf-bestanden die dan met woorden doorzocht kunnen worden.

Ik heb net een boekje van Michael Henderson, die een mentor en vriend was, geplaatst: De kracht van het gedrukte woord. Hij schrijft over zijn motivatie om te schrijven: "Ik zou de polarisatie thuis willen verminderen. Ik zou willen werken aan meer tolerantie en begrip voor mensen die van ons verschillen. Ik wil in mijn schrijven het wij en zij syndroom en het element van schuld verminderen. Arabieren en Joden, katholieken en protestanten, zwarten en blanken, rijken en armen, er zijn zoveel verschillen die moeten worden overbrugd, zoveel misstanden die moeten worden rechtgezet. En er zijn er niet genoeg die inzien dat als ik met mijn vinger naar mijn buurman wijs, er nog drie andere naar mij wijzen." Een credo dat vandaag nog dringender nodig is dan toen het werd geschreven!

Het was een andere oude vriend, John Munro, die dat boekje publiceerde. Ik heb zojuist zijn eigen ontroerende autobiografische verhaal geplaatst, Calm before Coffee: a child's voyage from rejection to resolution. Maar in dit geval was de auteur zo vriendelijk om me naar zijn website te verwijzen waar ik een digitaal exemplaar kon downloaden en zo een trauma aan een gebonden boek kon vermijden.